21 Απρ, ’134:33 ΠΜ
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις μετά την βομβιστική ενέργεια στη Βοστώνη, προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω γιατί οι δυο Τσετσένοι αδελφοί αποφάσισαν να αιματοκυλίσουν τους θεατές του μαραθωνίου. Αν δεν υπάρχουν συνεργοί, οι μόνοι που θα μπορούσαν να μας διαφωτίσουν για τους λόγους της επίθεσης είναι οι ίδιοι. Ο ένας είναι νεκρός και ο άλλος νοσηλεύεται σε σοβαρή κατάσταση στο νοσοκομείο.
Τα δυο αδέρφια πάνε και βάζουν βόμβες ανάμεσα σε τυχαίους και ανυποψίαστους πολίτες και όποιον πάρει ο χάρος.
Δηλαδή, δεν έχουν έναν συγκεκριμένο στόχο• μια στρατιωτική βάση, έναν πολιτικό, έναν ολιγάρχη, έναν τραπεζίτη κλπ. Σκοτώνουν όποιον να ‘ναι.
Γιατί δυο Τσετσένοι που ζουν και σπουδάζουν στις ΗΠΑ να σκοτώσουν Αμερικανούς; Το «λογικό» θα ήταν να σκοτώσουν Ρώσους.
Τα δυο αδέλφια είναι μουσουλμάνοι. Αν η επίθεση έγινε για θρησκευτικούς λόγους, πώς ήξεραν ότι ανάμεσα στα θύματά τους δεν θα υπάρχουν μουσουλμάνοι; Στις ΗΠΑ υπάρχουν όλες οι θρησκείες του κόσμου.
Ακόμα κι αν πιστεύει κάποιος πως στον παράδεισο τον περιμένουν πιλάφια και παρθένες –που και τα δυο είναι μεγάλη ατυχία-, δεν νομίζω πως το Κοράνι λέει πουθενά πως θα πας στον παράδεισο αν σκοτώσεις όποιον να ‘ναι. Σε διαφορετική περίπτωση, όλοι οι μουσουλμάνοι θα είχαν αλληλοεξοντωθεί.
Επίσης, πάνε και βάζουν βόμβες στο πιο πολυσύχναστο σημείο της Βοστώνης την συγκεκριμένη ημέρα –και με δεκάδες τηλεοπτικές κάμερες παντού- και δεν παίρνουν σχεδόν καμία προφύλαξη. Ούτε μια περούκα, ένα μούσι, ένα μουστάκι. Ο ένας από τους δυο αδελφούς δεν φορούσε ούτε γυαλιά ηλίου.
Αν και οι βόμβες δείχνουν «επαγγελματισμό», μετά την βομβιστική επίθεση, τα δυο αδέρφια δεν εξαφανίζονται αν και ξέρουν πως οι φωτογραφίες τους είναι παντού και θεωρούνται ύποπτοι.
Μάλιστα, ο ένας από τους δυο πάει στο σούπερ μάρκετ και κάνει ψώνια.
Ο άλλος κάνει σχόλια στο λογαριασμό του στο twitter, γράφοντας στίχους από ραπ τραγούδια.
Τους φαντάζομαι μπροστά στην τηλεόραση να βλέπουν τον χαμό που προκάλεσαν, τρώγοντας ποπ κορν και ρουφώντας coca cola.
Πρέπει να ήταν εντελώς βλαμμένοι.
Ή αποσυνάγωγοι.
Ή και τα δυο.
Κοιτώντας κάπως πιο προσεκτικά τις περιπτώσεις των ανθρώπων που κάνουν τυφλές επιθέσεις, έχω την εντύπωση –που μπορεί να είναι και λανθασμένη- πως το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι πως αισθάνονται ότι βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας.
Είτε είναι μουσουλμάνοι, όπως στη Βοστώνη, είτε είναι χριστιανοί, όπως έχει συμβεί σε πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, είναι αποσυνάγωγοι.
Όποια κι αν είναι η θρησκεία σου, όποιες κι αν είναι οι πολιτικές σου πεποιθήσεις, δεν πιστεύω –ή δεν θέλω να πιστεύω- ότι υπάρχει άνθρωπος που θα αρχίσει να σκοτώνει όποιον βρει μπροστά του. Εκτός αν πάθει αμόκ. Αλλά το αμόκ δεν το σχεδιάζεις. Ούτε μόνος σου, ούτε παρέα με άλλους. Ούτε ετοιμάζεις βόμβες και εφοδιάζεσαι με όπλα και σφαίρες, για την περίπτωση που θα πάθεις αμόκ.
Δεν μπορώ να καταλάβω κάποιον που σκοτώνει σε συνθήκες ειρήνης άγνωστους σε αυτόν ανθρώπους που δεν του έχουν κάνει τίποτα.
Δηλαδή, πώς ζει μετά; Πώς το αντέχει;
Ο μεγαλύτερος φόβος που έχει ένας άνθρωπος στη ζωή –μετά τον θάνατο- είναι να μην σκοτώσει έναν άλλον άνθρωπο. Αυτός είναι ο φόβος και όλων των οδηγών.
Βέβαια, σκέφτομαι με το δικό μου μυαλό και τη δική μου ηθική αλλά, σε τέτοια θέματα, δεν είναι εύκολο να σκεφτείς αλλιώς. Είσαι αναγκαστικά «ανάπηρος».
Εκτός πολέμου –που είναι ο θάνατός σου η ζωή μου και καλοί άνθρωποι σκοτώνουν άλλους καλούς ανθρώπους που δεν γνωρίζουν-, ο μόνος λόγος που μπορώ να κατανοήσω για να σκοτώσεις κάποιον άγνωστο άνθρωπο είναι να πεινάς.
Γι’ αυτό είναι συμφέρον για μια κοινωνία να είναι όλοι ταϊσμένοι. Δεν είναι θέμα καλοσύνης, είναι θέμα εξυπνάδας. Ξέρουμε πως ο απελπισμένος δεν έχει τίποτα να χάσει και αυτό τον κάνει επικίνδυνο για όλους μας.
Τα δυο αδέρφια στη Βοστώνη δεν πεινούσαν.
Όταν ο δράστης είναι ένας, συνηθίζουμε να λέμε πως είναι τρελός –για να ξεμπερδεύουμε εύκολα και γρήγορα με το θέμα και να συνεχίσουμε εφησυχασμένοι τον κτηνώδη βίο μας- αλλά, όταν είναι περισσότεροι από ένας, δεν μπορείς να πεις το ίδιο.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται ή αισθάνονται πως βρίσκονται –το ίδιο είναι- στο περιθώριο της κοινωνίας. Και γεμίζουν μίσος επειδή έχουν ανάγκη για αγάπη και προσοχή.
Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν είναι μόνο οικονομικοί. Ο ατομικισμός, ο ανταγωνισμός, η πίστη πως ο καθένας θα «φτιαχτεί» μόνος του, η αδιαφορία για τους πιο αδύναμους και τους εξαρτημένους από ουσίες –ή αυτούς που έχουν μια διαφορετική ψυχοσύνθεση- κάνουν την κοινωνία όλο και πιο αδύνατη και πιο ασύνδετη.
Τα δυο αδέλφια έγιναν «βασιλιάδες» της Βοστώνης για μερικές ημέρες. Η πόλη αναγκάστηκε να τους «προσέξει». Μαζί με την πόλη, όλος ο κόσμος έμαθε τους αδερφούς Τσερνάγεφ.
Και δεν θα τους ξεχάσει εύκολα.
Το εξαιρετικά αρνητικό είναι πως η υπερβολική κάλυψη από τα ΜΜΕ όλου του πλανήτη των ¨κατορθωμάτων» των αδελφών Τσερνάγεφ δεν έχει διαφύγει της προσοχής και άλλων αποσυνάγωγων σε πολλές χώρες του κόσμου.
Και κάποιοι θα θελήσουν να έχουν τη δόξα τους.
Έχω την εντύπωση πως είναι πολλοί αυτοί –σε όλον τον πλανήτη- που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας, ξέρουν πως δεν πρόκειται ποτέ να ξεφύγουν από το περιθώριο και δεν βλέπουν στα ΜΜΕ ως ήρωες τους αστυνομικούς της Βοστώνης αλλά τους δράστες της βομβιστικής επίθεσης.
Η συνεχής αναπαραγωγή από όλα τα μέσα ενημέρωσης του μακελειού στη Βοστώνη –που την κάνω κι εγώ τώρα που γράφω- φοβάμαι πως ενεργοποιεί τους επόμενους αδερφούς Τσερνάγεφ.
Οι αδερφοί Τσερνάγεφ ήταν ανήλικοι όταν έφτασαν στις ΗΠΑ.
Σήμερα οι κάτοικοι της Βοστώνης έχουν βγει στους δρόμους και πανηγυρίζουν.
Ξεχνώντας πως και οι αδερφοί Τσερνάγεφ ήταν δημιουργήματα της κοινωνίας από την οποία προέρχονται και οι ίδιοι.
Είναι πολύ θετικό πως ο Μπαράκ Ομπάμα στάθηκε –για μια ακόμα φορά- στο ύψος των περιστάσεων. Δεν άρχισε να ουρλιάζει –όπως ο τρελός που ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ πριν από αυτόν- αλλά αναρωτήθηκε γιατί δυο νεαροί άνθρωποι που μεγάλωσαν και σπούδασαν στις ΗΠΑ προέβησαν σε αυτό το αψυχολόγητο χτύπημα.
Γιατί το έκαναν λοιπόν;
Σκέφτομαι πως, τελικά, μπορεί να μην υπάρχει καμία λογική εξήγηση για τη βομβιστική επίθεση στη Βοστώνη.
Ούτε η θρησκεία, ούτε η Τσετσενία, ούτε ο αποκλεισμός από την κοινωνία.
Μπορεί τα δυο αδέρφια, απλά, να βαριόντουσαν.
Κι αυτό είναι ένα ανίκητο επιχείρημα.
Αλλά γιατί προσπαθούμε να τα εξηγήσουμε όλα;
Γιατί να υπάρχει πάντα μια εξήγηση που να μας «βολεύει»;
Γιατί προσπαθούμε πάντα να εξηγήσουμε τις ανθρώπινες συμπεριφορές μόνο με τη λογική;
Δεν υπάρχει –μαζί με τη λογική- και το παράλογο και το μεταφυσικό στην ανθρώπινη συμπεριφορά;
Εν τέλει, γιατί τα έγραψα όλα αυτά;
Μετά από κάθε μακελειό, μετά από κάθε φριχτό και απάνθρωπο έγκλημα, θυμάμαι πάντα την απάντηση του ήρωα του Καμύ στον «Ξένο», όταν οι αστυνομικοί τον ρωτούν γιατί πυροβόλησε και σκότωσε τον μαύρο στην παραλία:
«Δεν ξέρω. Είχε ήλιο…»
«Δεν ξέρω. Είχε ήλιο…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου